Katliamlara şahit olan çiçekler…

Köşe adı çiçek  olunca çiçeklerin öykülerini yazmamak olur mu?
Asmin, Hakkâri dağlarının doruklarında her bahar açan bir çiçek.

Ama  ben bugün bir başka çiçekten söz etmek istiyorum:

SİMGE ÇİÇEK

Genocide Flower / Soykırım Çiçeği

1864 yılının Mayıs ayıydı.
Karadeniz kıyılarında çiçek ayıydı.
Çiçek umuttur, bahardır aslında.
Ama bu kez karakıştı adeta.
Karahindiba çiçekleri beyazlaşmıştı, tüyleri etrafa saçılıyordu.
Rüzgarla gökyüzünü sarıyorlar ve ovaları, dağları, denizleri aşıyorlardı.
Onlar gökyüzünde uçuşurken, yeryüzünde korkunç şeyler oluyordu.
İşkenceler, cinayetler, tecavüzler.
Evler yakılıyor, yuvalar yıkılıyordu.
Tıpkı günümüzde şahit olduğumuz gibi
Anne karnında bebeler süngüleniyor, hasta yatağında yaşlılar öldürülüyordu.
İnsanlar can havliyle kaçarken, yakalananın başı kesiliyordu.
Kesilen başlar, mızraklara geçirilip, sevinç naralarıyla köy köy dolaştırılıyordu.
 Yapılan vahşeti Günümüzde  sosyal medyada paylaşım yaparak gibi...
Yüzler binlerce kesik baş daha sonra Karadeniz’e atılıyordu.
Başı kesilenlerin bedenleri parçalıyor, köpeklere veriliyordu.
İnsan cesetlerinden çöplükler oluşuyordu.
Ve o çöplüklere atılmış bir kadının kucağındaki bir bebek, ölmüş annesinin memesinden süt içmeye çalışıyordu.  Halepçedeki gibi
Karahindiba çicekleri bu vahşete tanık oluyordu.
İşte bu vahşetin adı "Çerkes Soykırımı" idi.
Çarlık Rusyası'nın askerleri Karadeniz’e inmek için Çerkesya’ya saldırmıştı.
Saldırının tek hedefi vardı, Kuzey Kafkasya halkını yok etmek.
Etnik temizlikti bu.
Çoluk çocuk, kadın erkek, yaşlı genç ayırmadan öldürdüler.
Güzelim coğrafyayı kan gölüne çevirdiler.
Kafkasya’yı işgal ettiler.
Bu soykırımda 1 milyona yakın Çerkes öldürüldü.
Yüz binlerce insan, binlerce yıllık yurdundan kaçmak zorunda kaldı.
Yüz binlercesi de tehcir edildi.
Yaşanan vahşet o kadar büyüktü ki, Rus edebiyatının simge ismi Tolstoy şunları not etmişti.
“Rus askerinin gecenin kara örtüsü altında gerçekleştirdiği vahşet, o kadar dehşet vericiydi ki, hiç bir rapor görevlisi bunları aktarmaya cesaret edemezdi."
Soykırımdan yıllar sonra bölgeye araştırmaya giden tarihçi Simon Canaşia’ya 91 yaşındaki bir Çerkes’in anlattıkları vahşetin büyüklüğünün belgesiydi.
"Deniz kenarında atılmış insan kemikleri vardı. Kargalar erkek sakallarından ve kadın saçlarından yuvalarını kurarlardı. Deniz yedi yıl boyunca karpuz gibi insan kafataslarını atıyordu. Benim orada gördüklerimi düşmanımın bile görmesini istemem."
Ama dedik ya, Karahindiba çiçekleri görmüştü tüm olanları.
Çünkü kadim Çerkes Kültürüne göre bu çiçekler her şeyi görür, duyar, not eder, zamanı geldiğinde de herkese anlatırlardı.
Asla yalan söylemezlerdi.
Ve 157 yıldır anlatıyorlar.
Çerkes Soykırımı’nı anlatıyorlar.
Bu yüzden soykırımın simgesi oldular.
Bakın o çiçekler Çerkes bir ozanın anlatımıyla bizlere nasıl sesleniyorlar.
"Benim Adım Karahindiba Çiçeği.
Binlerce yıldır gökyüzünde uçarım. Ovaları, dağları, denizleri, çölleri aşarım. Sizin duymadıklarınızı duyar.
Sizin görmediklerinizi görürüm. Ben Çerkeslerin 21 Mayıs 1864 tarihinde yaşadığı Soykırım ve sürgünü gördüm ve bu trajedinin şahidiyim. Bundan böyle ben, soykırıma uğramış, sürgün edilmiş, kimliklerini, kültürlerini ve anadillerini yaşatmak için, onurlu bir şekilde mücadele eden tüm Çerkeslerin simgesiyim. Bugünden itibaren, Beni nerede, nasıl, ne zaman görürseniz Çerkeslerin SOYKIRIM ÇİÇEĞİ olarak HATIRLAYIN ve HATIRLATIN

Bir katliamı kınarken; bir başka katliama kayıtsız kalmayı anlamakta zorlanıyor insan.
Halep’çe katliamının insanlık dışı fotoğrafları hâlâ zihinlerdeki canlılığını koruyor…
Vicdan sahibi hiç kimse o vahşeti de unutamıyor…

Petronun dediği gibi
Bütün DÜNYADA YAŞANMIŞ SOYKIRIMLARI LÂNETLİYORUM.

Abdullah Cengiz