Bir düşte görüştük!

Bezgi alem de neydik ne olalım
Seni sevdim ki ne olsun, ben bezgi de ne olsam, salavata eşik, ki,
Dünya belgili alem ki, susan da musan da sen varsın! Ki
Kim kime ışık yakmış ki tanrısın da marifet olmuş ki,
Ben sana kıyam yazsam sen olmazsın, ben sana yaz mıyım ki alemce meal şeal olsun!
Olmayan da sus, olmayana inayet ki, sen neredesin ki! Kıyafete koysan olmaz, olmayana oldu denmez, sende sen de varken! Ben bir alem yaksam olmaz ki şu dut erir, erimediği şuala erir!
Makağa vuran şuran denir ki, vuramayana şeytan ki, şiire nozgu okşar ki ben uyumayalım okşamasın ki!
Sayfa insaniyet, inilte de bir yaz ki, bir beste de bir ruh!
Hayda ruh, ruhta şuh, mu duta koysam nevgilülü alem ki!
Bir asra koydum olmadı, bahçeye kış çevrende ben varım!
Ölüme inat ki sen varsın ki, ki de şuaya bencillik kazıyan utansın!
Nağme erir sen erimezsin ki ben yokum ki sen varsın ki!
Ama şu dut hudut erimedi ki Kemal’e şedat atamadım ki!
Şedit atmışmışım ki sen yoksun, ki bir dua da arif yok ki!
Bir çiçeğe gül okunur ki sen nağme de noktadasın!
Bir sulh okudu peygamber ki, kutsiyetine his okundu ki
Her şey bitti ki kopya ruh okunmuş ki her şey bir insaniyetmiş ki!
Şerre ver ki bir çizgide üstada arif denir ki, onuru olmayanın şifası olmaz!

Muhittin Taha Çalık